Οι Aνάγκες του υποτακτικού 
Οι υποτακτικοί, και εκείνοι που επιδιώκουν να γίνουν υποτακτικοί, ενθαρρύνονται συνεχώς να μην είναι εγωκεντρικοί και για να μην εστιάζουν στις ανάγκες και τις επιθυμίες τους αλλά μάλλον σ΄εκείνες των άλλων. 
Και αυτό μπορεί να είναι καλή συμβουλή όταν ένας δυνάμει υποτακτικός είναι τόσο επικεντρωμένος στις φαντασιώσεις του για το πώς πρέπει να μοιάζει η Αφέντρα και πως πρέπει να ενεργεί και τι θα κάνει στο υποτακτικό, που του διαφεύγει εντελώς τι θα κάνει ο ίδιος για την Αφέντρα ή τι θα προσφέρει ο ίδιος στη σχέση.
Το να είσαι σεξουαλικό παιγνιδάκι, δεμένος ή μαστιγωμένος συνέχεια, είναι κάτι που σπάνια συμβαίνει στην πραγματικότητα και εάν αυτό σημαίνει για σας η σκλαβιά, το 99% των πραγματικών Αφεντρών εκεί έξω θα σας απογοητεύσουν φρικτά. 
Αλλά εκτός από αυτό το μάθημα, υπάρχει ακόμη ένα, εξιδεικευμένο μάθημα για τον "εγωισμό" του σκλάβο που μόνο τώρα έγινε ξεκάθαρο για μένα, το οποίο είναι, ότι κάποιος που θέλει να γίνει σκλάβος, ή να παραμείνει υποτακτικός, χρειάζεται να είναι άσπλαχνα εγωιστικός όσον αφορά την κάλυψη των αναγκών του. 
Με αυτό δεν εννοώ τις βασικές ανάγκες της ζωής, το φαγητό, τη στέγη, τον ντύσιμο, την απασχόληση, τις κοινωνικές επαφές, και έναν βαθμό αγάπης.
Όλοι τα χρειαζόμαστε αυτά, είτε είμαστε υποτακτικοί ή Κυρίαρχοι ή vanilla. 
Εκείνο που εννοώ αφορά τα πράγματα που τρέφουν και ενισχύουν τη ίδια τη σκλαβιά ενός υποτακτικoύ: πράγματα όπως την κατεύθυνση, την πειθαρχία, και την υπηρεσία. 
Για αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να υπάρξει κανένας συμβιβασμός, επειδή όταν λείπουν από τη ζωή ενός υποτακτικού, η υποταγή η ίδια δεν μπορεί να στηριχτεί και να αντέξει για πολύ. 

ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ 
Η δημοφιλής σύλληψη είναι ότι οι υποτακτικόι είναι άνθρωποι που εξαναγκάζονται να υπακούνε στις διαταγές μιάς Αφέντρας, και πολλοί υποτακτικοί επίσης φαντασιώνονται τον καταναγκασμό.
Η ύπαρξη υπακοής θεωρείται το αντίθετο της ελευθερίας, και οι αρνητικές υποδηλώσεις "της σκλαβιάς" κατά ένα μεγάλο μέρος συνίστανται σε αυτήν την έλλειψη ελευθερίας. 
Αυτό αναμφίβολα ίσχυε για πολλούς ή τους περισσότερους εξαναγκασμένους υποτακτικούς στην ιστορία. Δεν ισχύει για τους συναινετικούς υποτακτικούς σήμερα. 
Εκείνοι που γίνονται υποτακτικοί σήμερα στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, και το υπόλοιπο του αναπτυγμένου κόσμου το κάνουν όχι επειδή εξαναγκάζονται να υπακούνε, αλλά επειδή έχουν την ανάγκη να υπακούνε. 
Η υπακοή είναι η πηγή ενέργειας του συναινετικού υποτακτικού.
Να υπακούμε δεν είναι ο σταυρός μας αλλά η χαρά μας! 
Ζητάμε μόνο να μας δοθεί η ευκαιρία. 
Και εδώ ακριβώς εμφανίζεται η κατεύθυνση. Οποιοδήποτε ηλίθιος μπορεί να πει σε κάποιο άλλο τι για να κάνει. 
Πολλοί ανθρώποι είναι αυταρχικοί ή τυρρανικοί ή πιεστικοί. Αυτό όμως δεν μπορεί να ικανοποιήσει την ανάγκη ενός σκλάβου να υπακούει, όχι μακροπρόθεσμα, επειδή οι άνθρωποι που είναι μόνο αυταρχικοί τείνουν να μην είναι πολύ συνεπείς ή ευφυείς για αυτό που λένε στους άλλους να κάνουν, λειτουργούν βάση ιδιοτροπίας.
Όσο καλύτερα υπακούτε ένα τέτοιο άνθρωπο, τόσο πιθανότερο να έχετε προβλήματα, επειδή η σημερινή διαταγή μπορεί να έρθει σε αντίθεση με μια χθεσινή ή να υπονομεύσει την αυριανή. 
Μπορείτε να οδηγήσετε ένα σκυλί ή ένα παιδί στην τρέλλα με αντιφατικές διαταγές, είναι ένας σκλάβος λιγότερο ευαίσθητος? 
Ιδανικά, αυτό που χρειάζονται οι υποτακτικοί — είτε γνωρίζουν την επιθυμία τους αυτή είτε όχι — είναι η σαφής κατεύθυνση, οι σταθεροί στόχοι, οι συνεπείς κανόνες, οι σαφείς διαταγές.
Και αυτά απαιτούν μια Κυρίαρχο με ισχυρές διανοητικές ικανότητες, νοημοσύνη, αυτο-έλεγχο, και αυτογνωσία για να παρέχει τέτοιου είδους περιβάλλον. 
ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ Η πιό κοινή φαντασίωση των υποτακτικών είναι πιθανώς αυτή της τιμωρίας, αλλά σκέφτομαι ότι η ερωτική φόρτιση που κουβαλά μια τέτοια φαντασίωση, είναι στην πραγματικότητα μια προβολή της ανάγκης για πειθαρχία, η οποία δεν είναι η ίδια με την τιμωρία.
Η πειθαρχία είναι ελεγχόμενη συμπεριφορά η τιμωρία είναι απλά ένας τρόπος, και συχνά όχι ο καλύτερος, για την επίτευξης της πειθαρχίας. 
Ακριβώς όπως οι υποτακτικοί πρέπει να υπακούνε, πρέπει επίσης να ακολουθούμε κάποιους κανόνες και να έχουμε σαν στόχο για μας τους ίδιους κάτι ψηλό, ιδανικό. 
Σκέφτομαι πως κάθε (συναινετικός) υποτακτικός θέλει να είναι "ο τέλειος σκλάβος" με κάποια έννοια, και εμείς χρειαζόμαστε — όσο χρειαζόμαστε τον αέρα και το νερό — κάποιον που να κρατάει αυτό το ιδανικό μπροστά μας και να μας προκαλεί να το φτάσουμε, ακόμη και με την γνώση πως ποτέ δεν μπορούμε να το επιτύχουμε πραγματικά. 
Εάν ήταν εύκολο να είσαι υποτακτικός, εάν ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει, ποιος λόγος ή αξία θα υπήρχε? 
Εάν δεν συμπεριλάμβανε αυτό κάποια σχετική θυσία, εάν δεν απαιτούσε τίποτα "πάνω από και πέρα" από τη συνηθισμένη ζωή ως σκλάβος τότε γιατί να ασχολούμασταν? 
Η σκλαβιά είναι μια απαιτητική, μια προκλητική κλίση, κάλεσμα, και οι προκλήσεις της δεν μπορούν να τελειώσουν μόλις εισαχθεί ο υποτακτικός στην υπηρεσία σ έναν Αφέντη.
Ο ’φέντης πρέπει να παρέχει μια συνεχή πρόκληση καθώς επίσης και ένα περιβάλλον στο οποίο η πειθαρχία και η αφιέρωση του υποτακτικού ακονίζονται συνεχώς. 
Για αυτόν τον λόγο, πολλοί Αφέντες καθιερώνουν τα διάφορα τελετουργικά και τα πρωτόκολλα και απαιτούν από τους υποτακτικούς τους να τα ακολουθούν. 
Αυτά δε, είναι κάπως παρερμηνευμένα, πιστεύω εάν εκλαμβάνονται πολύ κυριολεκτικά, και ιδιαίτερα εάν εκλαμβάνονται σαν εκείνο το ουσιαστικό στοιχείο για την εμφύσηση μιας στάσης σεβασμού προς το πρόσωπο της Αφέντρας. 
Η ουσία είναι να μπορέσει ο υποτακτικός να αναπτύξει μια σεβάσμια τοποθέτηση. 
Το δόσιμο στο υποτακτικό ενός πλαισίου από το οποίο να ζει μια πειθαρχημένη ζωή σεβασμού και αφιέρωσης είναι η ουσία, και όχι το θρέψιμο το εγώ της Αφέντρας μέσα από πρωτόκολλα. 
Εν τούτοις, στο πολύ πεζογραφικό επίπεδο "επιβολής των κανόνων," μια Αφέντρα που δεν παρατηρεί ή δεν φροντίζει για τις παραβιάσεις είναι ένας που παραμελεί το καθήκον του προς το υποτακτικό της. 
Δεν είναι απαραίτητο να τιμωρήσει, αλλά είναι απαραίτητο να σημειώσει το σφάλμα και να το δουλέψει με κάποιο τρόπο. 
Οι υποτακτικοί έχουν την ανάγκη να νιώθουν την ματιά του Κυρίαρχου τους πάνω τους συνέχεια, έως ότου εσωτερικοποιείται. 
Εάν δεν μπορεί ή δεν θα παράσχει την πειθαρχία, είναι ακατάλληλος να κατέχει ένα υποτακτικό, ακριβώς όπως ένας γονέας που δεν θα το παράσχει για ένα παιδί είναι ακατάλληλος για εκείνο τον ρόλο. 
ΥΠΗΡΕΣΙΑ Ενώ δεν υπάρχει κανένα τέλος των φαντασιώσεων για την υπακοή και πειθαρχία, οι περισσότεροι υποτακτικοί φαντασιώνονται μόνο τη σεξουαλική "υπηρεσία" — αλλά αυτό είναι χαρακτηριστικά το μικρότερο μέρος της υπηρεσίας ενός πλήρους απασχόλησης υποτακτικού.
Πράγματι, η διαφορά μεταξύ ενός σκλάβου/υποτακτικού και ένος bottom μπορούν να οριστεί στην προθυμία, ακόμη και στο ζήλο, για να εξυπηρετήσουν με μη σεξουαλικούς τρόπους. (διάβασα χαρακτηριστικά σε μια αγγελία κάποιου bottom "δεν καθαρίζω καν το διαμέρισμά μου — γιατί πρέπει να καθαρίσω το δικό σας;") Οι δυσκολίες προκύπτουν όταν συγχέουν οι Κυρίαρχες, ή οι σκλάβοι, την υπηρεσία με τη χρησιμοποίηση. 
Η διαφορά είναι λεπτή αλλά κρίσιμη. Ίσως είναι η διαφορά μεταξύ του "χρησιμοποιημένος" και "όντας χρήσιμος.
"Το χρησιμοποιημένος έχει μια πολύ αρνητική χροιά για τους περισσότερους ανθρώπους, και υποψιάζομαι ότι σε περιπτώσεις όπου έχει μια ισχυρή ερωτική φόρτιση, αναφέρεται περισσότερο στις κατηγορίες κατεύθυνσης και πειθαρχίας παρά στην υπηρεσία. 
Δηλαδή αυτό που είναι συναρπαστικό στο "χρησιμοποιημένος" είναι το ότι είναι υπάκουος και ελεγχόμενος, ξεπερνώντας το εγώ του και την εγωιστική ευχαρίστησή του να είναι ένα όργανο κάποιου άλλου. Αυτό δεν ειναι απαραίτητα μια ταπείνωση, εξευτελιμός, ή μια υποβιβάζουσα εμπειρία - μπορεί να είναι μια εμπειρία αναζωογονητική και απελευθερωτική. 
Το να είσαι χρήσιμος, αντίθετα, είναι κάτι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν ευχάριστο και ικανοποιητικό — οι σκλάβοι περισσότερο από άλλους.
Είναι η αίσθηση της "σωστής απασχόλησης," της χρησιμοποίησης της ζωτικής σας ενέργειας με ένα σωστό και ικανοποιητικό τρόπο.
Η χαρά της υπηρεσίας είναι το συναίσθημα "της επίτευξης κάποιας διαφοράς" σε κάποιο μέρος του κόσμου, όσο μικρή κι αν είναι αυτή. 
Όταν οι Αφέντρες σκέφτονται την υπηρεσία ενός σκλάβου απλά και μόνο σαν υπηρεσία κάποιου που είναι πρόθυμος με ένα τους νεύμα και προσταγή να εκπληρώσει κάθε τους ιδιοτροπία ή παροδική επιθυμία, υπονομεύουν την ίδια τη σκλαβιά αυτού του σκλάβου, και την δυνατότητά του να συνεχίσει αυτό τον τρόπο της ζωής. 
Αντίθετα: επιχειρήματα θα μπορούσαν να δοθούν ότι ο κύριος λόγος της ίδιας της ύπαρξης των Κυρίαρχικών Γυναικών είναι η παροχή στους σκλάβους της ευκαιρίας να υπηρετήσουν στο καλύτερο των δυνατοτήτων τους! 
Είτε αποδέχεστε αυτή την άποψη είτε όχι, μια Κυρία που παραμελεί ή σπαταλά τα ταλέντα ενός σκλάβου είναι χειρότερος από έναν ανόητο, είναι μια μορφή κατάχρησης τόσο σοβαρή όσο και τη φυσική ζημιά ή η παραμέληση. 
Ίσως η μέγιστη πρόκληση για μια Αφέντρα να είναι να καθορίσει πώς ένας δεδομένος σκλάβος μπορεί καλύτερα να τον υπηρετήσει, και να επανεξετάζει το θέμα επανειλημμένως καθώς ο σκλάβος ωριμάζει, μαθαίνει, και αναπτύσσεται. 
Αυτό δεν υπονοεί πως υπάρχει οποιαδήποτε ιδιαίτερη υπηρεσία που είναι υποδεέστερη οποιουδήποτε σκλάβου — μπορούμε όλοι να ωφεληθούμε από την ανάληψη εκ περιτροπής από ταπεινές μικροδουλειές. 
Εν τούτοις, ένας σκλάβος πρέπει να αισθάνεται γενικά, ότι εκπληρώνεται και αξιοποιείται το δυναμικό του στο έπακρο με τις υπηρεσίες που προσφέρει, ή δεν θα παραμείνει ικανοποιημένος από τη σκλαβιά του για πολύ. 
ΠΕΡΙΛΗΨΗ 
Ολοκληρώνοντας, το μάθημα που προσπαθώ να μοιραστώ είναι ότι οι σκλάβοι πρέπει να φροντίζετε για τους εαυτούς σας, από την άποψη πως πρέπει να είσαστε σίγουροι πως οι ανάγκες σας για κατεύθυνση, πειθαρχία, και υπηρεσία εκπληρώνονται. 
Ανεξάρτητα από το πόσο προκλητικός μπορεί να είναι ένας πιθανός Αφέντρα, ανεξάρτητα από το σε πόσα από τα φετίχ σας ταιριάζετε και τι κουμπιά σας του BDSM βρίσκει, εάν εκεί δεν υπάρχει καποια σαφής ένδειξη ότι θα καλύψει τις βασικές ανάγκες σας σαν σκλάβου, ψάξτε αλλού. 
Για τον ίδιο λόγο, μια πιθανή Αφέντρα που δεν είναι ακριβώς ότι θα βλέπατε σ΄ ένα υγρό σας όνειρό, ο οποίος όμως μπορεί να προσφέρει ένα περιβάλλον σαφούς κατεύθυνσης, σταθερής πειθαρχίας, και των ευκαιριών για ενδιαφέρουσα υπηρεσία, αξίζει τουλάχιστον μια δεύτερη ματιά.