Ποδοπάτημα - Τrampling   
ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
To trampling (ποδοπάτημα ελληνιστί) θα πρέπει να διαχωριστεί σαφώς σε δύο κομμάτια: 
Στο θεραπευτικό κομμάτι το οποίο υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων και το οποίο υπάρχει μέχρι τις μέρες μας με την μορφή του ashiatsu, ως καθ ‘όλα αποδεκτή θεραπευτική αγωγή, η οποία εφαρμόζεται ακόμα και από μικρά παιδιά (πόσοι από εμάς δεν έχουμε ακούσει ιστορίες για μικρά παιδιά που τα έβαζαν οι γονείς τους να τους πατούν την πλάτη για να ξεπιαστούν, και στο κομμάτι που συνδέεται κυρίως με εικόνες υποταγής και κυριαρχίας, όπως η εικόνα της θεάς Κάλι στην Ινδία, η οποία ποδοπατάει τον άνδρα της Σίβα, και η οποία ανάγεται στον 2ο-3ο αιώνα π.Χ.. 
’λλες εικόνες μπορούμε να βρούμε στην αναγεννησιακή ή και στην θρησκευτική ζωγραφική και βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι η πρώτη εικόνα που υπάρχει στην «Αφροδίτη με τις Γούνες» του «θείου» Λεοπόλδου , περιγράφει την εικόνα μιας όμορφης γυναίκας που χρησιμοποιεί έναν άντρα ως υποπόδιο (ή footstool), επιδυκνείοντας πλήρη αδιαφορία για τα αισθήματα του.
Αντίστοιχες εικόνες υπάρχουν και στις «11.000 βέργες» του Απολιναίρ, ενώ case studies (δηλαδή αναφορές σε πραγματικά περιστατικά ποδοπατήματος και άντλησης σεξουαλικής ικανοποίησης από αυτό για αυτούς που το υφίστανται) υπάρχουν τόσο στον Kraft-Ebbing όσο και στον Havelock Ellis. 
Οι αναφορές λοιπόν του ποδοπατήματος ως συμβόλου και επίδειξης απόλυτης κυριαρχίας, υπάρχουν από αρχαιοτάτων χρόνων.
Πάμε λοιπόν στο παρόν. 
TRAMPLING: D/S, S/M 'H BDSM?
Ας μου επιτραπεί να θεωρήσω το trampling πρωτίστως ως μια D/S διαδικασία για μια σειρά από λόγους:
Α. Το βασικό ερέθισμα που προκύπτει από το ποδοπάτημα είναι κυρίως αποτέλεσμα της παραγόμενης εικόνας, που είναι μία εικόνα απόλυτης κυριαρχίας. Μιλάω για την εικόνα ενός σώματος (ανδικού ή γυναικείου) που βρίσκεται κάτω από το ακροτελεύτιο τμήμα ενός άλλου σώματος, ή κάτω από τις σόλες ή τα τακούνια των παπουτσιών του Κυρίαρχου/-ης
Β. Πρόκειται για μια διαδικασία πρόκλησης πόνου (σωματικού ή/και ψυχικού), η οποία δεν απαιτεί την καταβολή προσπάθειας από την μερια του Κυρίαρχου/-ης. Δεν είναι καν απαραίτητη η άσκηση πίεσης με όλο το σωματικό βάρος, αλλά το πάτημα σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος που επιδυκνείουν μεγαλύτερη ευαισθησία (π.χ. ρώγες, παλάμες, γεννητικά όργανα) για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Γ. Το ποδοπάτημα ως διαδικασία μπορεί να δημιουργήσει αίσθηση εξουσίας και ελέγχου της ζωής του υποτασσόμενου, οι οποίες δεν υφίστανται σε άλλες πρακτικές του BDSM και οι οποίες μπορούν να φτάσουν μέχρι και στην στέρηση της ανθρώπινης ζωής. Μιλάω για την περίπτωση που ο Κυρίαρχος/-η στραγγαλίζει με το πόδι Του/Της τον λαιμό του υποτακτικού/-ης. Εννοείται, ότι η διαδικασία την οποία περιγράφω δεν πρέπει επ’ ουδενί να χρησιμοποιείται από άτομα που δεν έχουν εμπειρία και αυτοέλεγχο (μην έχουμε και τραγωδίες...)
ΓΥΜΝΑ ΠΟΔΙΑ Ή ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ KΑΙ ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ?
Διαχώριζα και διαχωρίζω το ποδοπάτημα από άλλες πλευρές του foot-fetish, ως διαδικασία που βρίσκεται πιο κοντά στο BDSM από άλλες πρακτικές (όπως π.χ. λατρεία ποδιών, footjob, shoejob κλπ.). Θα έλεγα ότι άλλες συγγενείς πρακτικές θα πρέπει να αναζητηθούν στην λατρεία παπουτσιών (κι αυτό διότι το παπούτσι λειτουργεί ως το απρόσωπο αντικείμενο που οδηγεί σε αισθήματα υποταγής – ευχαριστώ τον Ηλία που με έβαλε να το φιλοσοφήσω) και στο φετιχ γιγαντιαίων ανδρών και γυναικών (giant-giantess fetish). Πάμε λοιπόν στην ουσία:
Ένας μύθος που θα ήταν καλό να καταρριφθεί είναι ότι το ποδοπάτημα για να παράγει πόνο, πρέπει να γίνεται με ψηλά τακούνια (γόβες στιλλέτο κλπ). Η διαδικασία πρόκλησης πόνου, μπορεί να παραχθεί με κάθε είδος παπουτσιού (δοκιμάστε π.χ. αθλητικά ή ίσιες μπότες που έχουν treads στις σόλες, τσόκαρα Scholl, πέδιλα, ακόμα και ποδοσφαιρικά παπούτσια) ή ακόμα και με γυμνά πόδια (όπου βέβαια απαιτείται η καταβολή μεγαλύτερης προσπάθειας από μεριάς του Κυρίαρχου/-ης). Μετά από 12 χρόνια ενασχόλησης με το αντικείμενο και μερικές εκατοντάδες sessions, μποροώ να πω ότι περισσότερο έχουμε να κάνουμε με θέμα τεχνικής του Κυρίαρχου/-ης παρά με την ύπαρξη συγκεκριμένου παπουτσιού που θα προκαλέσει πόνο. Θα προσέθετα δε, ότι τα παπούτσια που προκαλούν τον πλέον έντονο πόνο είναι τα λεπτά όχι όμως ψηλά τακούνια (τα οποία επιτρέπουν στην Κυρίαρχη να συγκεντρώνει όλο το βάρος της στο τακούνι) καθώς και τα ψηλά αλλά όχι πολύ λεπτά τακούνια (που επιτρέπουν επίσης καλύτερη ισορροπία και πιο εύκολο περπάτημα πάνω στο σώμα του υποτακτικού/-ης).
ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΑΝΕ ΜΕ ΓΟΒΕΣ ΣΤΙΛΛΕΤΟ? 
Και εδώ έχουμε ένα ψιλοστερεότυπο, το οποίο πηγάζει από το γεγονός ότι τα ψηλά τακούνια (είτε σε γόβες στιλέτο, είτε σε μπότες με ψηλό και λεπτό τακούνι) αποτελούν ένα φετίχ όλων των ανδρών (και πολλών γυναικών). Έρευνα του πανεπιστημίου της Μπολόνια έδειξε, ότι το 47% των ανδρών έχει ως βασικό φετίχ του τα ψηλά τακούνια.
Μια γυναίκα που ισορροπεί σε ψηλοτάκουνα γίνεται αυτόματα πιο εντυπωσιακή και πιο θελκτική από μια γυναίκα με ίσια παπούτσια. Με το ψηλό τακούνι, η γάμπα λεπταίνει, η γυναίκα ψηλώνει και γίνεται πιο εντυπωσιακή. ’ρα η επιθυμία για το «κλασσικό» ψηλό τακούνι ως μέσο πρόκλησης πόνου, αποτελεί περισσότερο προέκταση και αποτέλεσμα σεξουαλικών φαντασιώσεων, παρά αναγκαία προϋπόθεση για να πετύχει το ποδοπάτημα τα επιθυμητά αποτελέσματα σωματικού πόνου. Σχετικά με αυτό θέμα έχει αναφερθεί στο "The Sex Life of the Foot and Shoe και ο William A. Rossi. 
ΤΕΛΙΚΑ ΜΟΝΟ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΑΝΕ?
Φυσικά και όχι!
Υπάρχουν δε, αντίστοιχες αναφορές στον Kraft – Ebbing από τον 19ο αιώνα. Απλώς με τις γυναίκες υπάρχουν κάποια προβλήματα:
Α. Το βάρος του άντρα Κυρίαρχου είναι σχεδόν πάντα αρκετά μεγαλύτερο από αυτό της γυναίκας υποτακτικής. (Μην γίνει και καμιά χοντρή ζημιά)
Β. Αν και η εικόνα της υποτακτικής που γίνεται χαλί στα πόδια του Αφέντη της / Αφέντρας της είναι αρκετά δημοφιλής, περιορίζεται στο στοιχείο του υποποδίου (footstool) και δεν υπάρχουν ιδιαίτερες αναφορές για trampling σε γυναίκες ως μέσω βασανισμού.
Γ. Συνήθως χρησιμοποιούνται άλλες εκφράσεις του BDSM ως μέσο κυριαρχίας των ανδρών επί των γυναικών (π.χ. η κουλουριασμενη σκλάβα – pet στα πόδια του αφέντη της) ή χρησιμοποιούνται πιο «φυσικές» μέθοδοι ως μέσα πρόκλησης πόνου – περιορισμού – ταπείνωσης (δέσιμο, μαστίγωμα κ.λ.π.)
Δ. Τέλος, το βασικό σχήμα του trampling που έχει κυριαρχήσει, στηρίζεται στην απόλυτη κυριαρχία του σωματικά πιο αδύναμου (γυναίκα) επί του πιο ισχυρού (άντρας). Στο σχήμα ’ντρας Κυρίαρχος – Γυναίκα υποτακτική αυτό είναι δύσκολο να λειτουργήσει ως εικόνα. (Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, μιλάω καθαρά για σωματική ρώμη και τίποτα παραπάνω).
ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ? AN NAI, ΠΟΣΟ?
Όπως είπα και παραπάνω, έχω γίνει χαλάκι σε μερικές εκατοντάδες περιπτώσεις τα τελευταία 12 χρόνια. Σε αρκετές από αυτές τις περιπτώσεις, για 2, 3, ή και 4 γυναίκες ταυτόχρονα, οι οποίες φορούσαν σχεδόν πάντα ψηλά τακούνια. Δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα υγείας, πέρα από σημάδια, μελανιές, ή γδαρσίματα. 
Παρ’ όλα αυτά, και επειδή σκοπός είναι να περνάμε καλά και να μην γίνει καμιά ζημιά που θα μετανιώσουμε για καιρό (και οι υποτακτικοί και οι Κυρίαρχοι) ορίστε μερικές συμβουλές:
Α. Μην τσιτώνετε τις αντοχές σας παραπάνω από αυτό που πρέπει. Αν δείτε το πράγμα ζορίζει πολύ, υπάρχει και το safeword. Δεν είναι ντροπή.
Β. Προσοχή σε : μηριαία αρτηρία (ποτέ δεν πατάμε εκεί ειδικά με τακούνια), μάτια, αυχένα-σβέρκο (για στο face standing), και σε όσους δεν έχουν κομμένο παρθενικό υμένα (κάποια απότομη κίνηση μπορεί να προκαλέσει τράβηγμα, άρα αιμορραγία και ψιλοπανικό).
Γ. Προς τους tramplers: Μην στέκεστε επί ώρα στο ίδιο σημείο και ειδικά στην κοιλιά και στο υπογάστριο. Προκαλούνται έντονα αιματώματα – μελανιές, που πέρα από επικίνδυνες είναι και αντιαισθητικές (καλοκαίρι έρχεται, θα πάμε στην παραλία, μην έχουμε καμιά μελανία 10 πόντων και άντε μετά να εξηγήσεις τι έγινε.. )
Δ. Δοκιμάστε τις αντοχές σας και σιγά – σιγά αυξήστε τις. Μην τις υπερβαίνετε άνευ λόγου, μην παίρνετε αχρείαστα ρίσκα. Οι φαντασιώσεις είναι ωραίο πράγμα, η πραγματικότητα όμως μπορεί να είναι πολύ διαφορετική.